Γιατί σταμάτησα να διαβάζω βιβλία επιχειρηματικότητας

Το νοσοκομείο και η εικόνα του Χριστού 

Είμαι στο Θριάσιο νοσοκομείο, μιας και ο μπαμπάς έχει κάποιο θέμα υγείας. Πηγαίνοντας στο ασανσέρ, βλέπω δύο εικόνες. Ρωτάω κάτι την τεχνητή νοημοσύνη εκείνη τη στιγμή και, από περιέργεια, τραβάω τη μία από τις δύο εικόνες και την ανεβάζω στο Claude 3.5 Sonnet. Ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπινα, προτιμώ το Claude από το ChatGPT γιατί δίνει καλύτερες απαντήσεις. Μου δίνει κάποιες απαντήσεις, και, ενώ είμαι στο ασανσέρ, παρατηρώ πόσο ενδιαφέρον έχει η απάντηση. 

Φτάνω στον τρίτο όροφο και βλέπω τις δύο αδερφές μου.  Τους διαβάζω την απάντηση και κάνουμε μια μικρή συζήτηση. Μετά από λίγο λέω: “Ρε συ, αν μου φαίνεται ενδιαφέρον εμένα, το μοιράζομαι με λίγους ανθρώπους και ενδιαφέρονται, ίσως ενδιαφέρει και άλλους ανθρώπους. Ίσως κάνω ένα TikTok με αυτό.” Και έτσι γεννιέται η ιδέα. 

https://www.instagram.com/p/DEZj4OjvWp_/

Η δημιουργία του TikTok

Πηγαίνω ξανά στο ισόγειο και κάνω μερικά πλάνα. Ένα καλό TikTok πρέπει να έχει ισχυρό hook – τα πρώτα 2-3 δευτερόλεπτα πρέπει να κάνουν τον άλλον να σταματήσει το scroll.  Είναι σαν ένα παιχνίδι για μένα.

Έχω διάφορες επιλογές, αλλά καταλήγω σε αυτήν την εκδοχή: “Γιατί υπάρχει αυτή η εικόνα σε νοσοκομείο;” (Απότομο zoom στην εικόνα.) 

Συνήθως το hook μου είναι ερώτηση ή μια προκλητική δήλωση. Μετά κάθομαι και φτιάχνω το υπόλοιπο σενάριο. Έχοντας αρκετό χρόνο, βάζω όλη την τέχνη μου – χαχαχα. 

Το ανεβάζω λίγες μέρες αργότερα και τα νούμερα είναι αυτά: Το υλικό φτάνει σε όλους τους ακόλουθούς μου και τους ξεπερνάει, πάει σε νέο κοινό. Διαβάζω τα σχόλιά τους, και τι να δω; 

Τα σχόλια και η ανθρώπινη φύση 

Άνθρωποι να πλακώνονται ψηφιακά κάτω από ένα βίντεο για μια εικόνα. Κάποια σχόλια είναι εντελώς αισχρά, αλλά δεν τα αποκρύπτω. Μπαίνω στα προφίλ των ανθρώπων που καταριούνται τους άλλους και βλέπω τα ποστ τους: Εικόνες του Θεού και μηνύματα αγάπης στα προφίλ τους.  Αλλά τα σχόλιά τους κάτω από το δικό μου βίντεο στάζουν δηλητήριο. 

Σκέφτομαι: “Πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι ‘της εκκλησίας’ να είναι τόσο άσχετοι με αυτήν;” Και τότε αυτή η σκέψη με αλλάζει σελίδα. Με πάει στο project μου. 

Eπιχειρηματικότητα & προκλήσεις 

Ίσως άνθρωποι που έχουν επιχειρήσεις για χρόνια και ασχολούνται να είναι και εκείνοι άσχετοι με αυτές. Ίσως; Τελικά να μην έχει σημασία πόσο καιρό ασχολείσαι με κάτι, αλλά ο τρόπος που το κάνεις. 

Διαβάζω βιβλία επιχειρηματικότητας και νιώθω πως σε όλα αναμασώνται τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να προσφέρεται κάτι νέο.  Θέλω να μάθω περισσότερα, αλλά το μόνο που πέφτω πάνω είναι άνθρωποι που θέλουν να μου πουλήσουν το προϊόν τους. Έχουν μαζέψει πληροφορίες από δω και από κει, φτιάχνοντας έναν Frankenstein πληροφοριών – αλλά δεν είναι αυτό που χρειάζομαι. 

Οι τύποι που ξέρουν τα πάντα 

Σου έχει τύχει να γνωρίσεις κάποιον και να σε ρωτήσει με τι ασχολείσαι; Και όταν του πεις, εκείνος να ξεκινήσει να σου λέει τι είναι αυτό που κάνεις, σαν να ξέρει καλύτερα; Ή να ρωτάει και να απαντάει ο ίδιος στις ερωτήσεις του; Και εσύ να κάθεσαι και να περιμένεις να τελειώσει για να του πεις “Έτσι είναι” και να την κάνεις; 

Πιστεύεις πως αυτοί οι τύποι, όταν σε ρωτάνε, θέλουν να μάθουν κάτι; Ή να σου πουν εσένα όσα ήδη γνωρίζουν; 

Η αυτοκριτική και η παρατήρηση 

Πάντα, όταν ψάχνω μια απάντηση στη ζωή μου, μου έρχονται στο νου αυτοί οι άνθρωποι. Και προσπαθώντας να ηρεμήσω, ρωτάω τον εαυτό μου: “Μήπως είσαι σαν αυτούς τους μ@λ@κες, γι’ αυτό δεν μπορείς να βρεις την απάντηση, Πέτρο;”  Εάν η απάντηση είναι “ναι”, που συνήθως έτσι είναι (LOL), τότε βγάζω τον σκασμό για λίγες μέρες και προσπαθώ να δω τι λένε οι γύρω μου. Ας είναι και άσχετα πράγματα. Θέλω να δω τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Εκτός αν είναι γκρινιάρηδες μ@λ@κες. Αυτούς δεν τους μπορώ με τίποτα. 

Η σύνδεση με τους άλλους 

Προχτές, με σταματάει ένας τύπος που έχει το ίδιο αυτοκίνητο με εμένα και αρχίζει να μου λέει για το αυτοκίνητό του. Κανονικά, θα έγνεφα και θα πήγαινα στη δουλειά μου. Αλλά τώρα σταματάω να τον ακούσω. Προσπαθώ να καταλάβω: “Τι διάολο; Γιατί τον ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτό με τα πατάκια του συνοδηγού;” Προσπαθώ να συνδεθώ. 

Οι επιχειρήσεις και η μοναξιά 

Όλοι θέλουν να δουλεύουν για τον εαυτό τους και να βγάζουν πολλά χρήματα χωρίς να δίνουν δεκάρα για τίποτα. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς, μην νομίζεις. Αλλά το να ασχολείσαι με επιχειρήσεις ξαφνικά μου φαίνεται κάτι πολύ βαρύ και μοναχικό. 

Κάθομαι να βρω προβλήματα και να δώσω λύσεις. Και για να κάνω κάτι τέτοιο, πρέπει να δω δικά μου προβλήματα και πώς τα έλυσα. Και τότε βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, γιατί κοιτάζοντας τη ζωή μου, νιώθω παράξενα. 

Αναμνήσεις και αυτογνωσία 

Είναι δύσκολο πράγμα να κοιτάς τη ζωή σου. Λένε πως πριν πεθάνεις, βλέπεις όλη τη ζωή σου σε εικόνες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.  Αν έχεις διαβάσει τις ιστορίες μου “30 μέρες, 30 ιστορίες”, ξέρεις πως έχω ζήσει κάτι παρόμοιο, όταν πήγα να πεθάνω μια μέρα και βλέπω όλη τη ζωή μου. Είναι σαν κάτι μέσα σου να σου λέει: “Τελικά δεν θέλω να πεθάνω. Δες, η ζωή είναι όμορφη.” 

Δεν μπορώ να είμαι πραγματικός επιχειρηματίας εάν δεν με φροντίσω και δεν με αναπαύσω πρώτα.  Διαφορετικά, θα είναι μια κατάρα, ακόμα και αν πετύχω. Σαν να είμαι εθισμένος στα ναρκωτικά και να βρω κάπου ένα εκατομμύριο. Τον ήπια. 

Ο χάρτης της αυτογνωσίας 

Πώς μπορείς να ξέρεις τι θέλεις εάν δεν ξέρεις ποιος είσαι; Πώς έφτασες εδώ; Τι ξεπέρασες; Τι σκότωσες; Ποιον δράκο έσφαξες;